De diepere dimensie van loopbaancoaching met paarden.

Ze kwam voor loopbaancoaching. Ze had haar ontslag gekregen door economische omstandigheden, ten gevolge van Covid19. Ze besloot de tijd voor zichzelf te nemen om uit te klaren wat ze wou. In ieder geval wou ze niet opnieuw een job in sales, de richting waarin ze steeds had gewerkt en zoveel had bereikt. Wanneer ik haar naar de reden vroeg, kon ze de vinger niet op de wonde leggen. Er was een leegte, meldde ze. Ze kon niet precies vertellen wat het was. Ook al had ze financieel meer dan voldoende marge om nu rustig uit te zoeken wat ze wou, toch voelde ze de haast om een nieuwe job te vinden.

“Wat brengt de nieuwe job jou?” vroeg ik haar. “Onafhankelijkheid” was steevast haar antwoord. “Wie was er niet onafhankelijk of wie kon het niet zijn?” vraag ik haar. “Mijn mama”, meldt ze. Tranen rollen over haar wangen. Het paard stapt naar haar toe en leunt zijn hoofd tegen haar aan. Mama was manisch depressief. Ze dreigde met zelfmoord en ik zorgde er steeds voor dat het niet gebeurde.

Door middel van kegels stellen we de coachee en haar mama symbolisch op. “Ik neem je met me mee” zegt ze tegen haar eigen kegel, die zichzelf voorstelt op 13 jarige leeftijd. “Je hoeft niet meer te dragen, alles komt goed”.

Enkele weken later krijg ik van de coachee een bericht dat ze een nieuwe uitdaging gevonden heeft, waarbij ze me bedankt voor de verhelderende coaching.